Kiedyś już tu byłam

K, ja i H nie przejmowaliśmy się zbytnio deszczem. Mieliśmy przecież kurtki przeciwdeszczowe skutecznie nas przed nim chroniące. My ale nie J. On mókł okrutnie w swojej cieniutkiej, nieimpregnowanej kurteczce i z pewnością marzł do czego się jednak nie przyznawał. Na ciągle powtarzane propozycje, by ubrał zapasową kurtkę H odmawiał.

Smagani deszczem doszliśmy wreszcie do Wodospadu Kamieńczyka. Kiedyś już tu byłam - przypomniałam sobie - z moją mamą. To były pierwsze wakacje tylko z nią. Dorastałam wtedy i potrzebowałam mamy tylko dla siebie. Miałam całą masę pytań wymagających nie kłamanych odpowiedzi, a mama była moją najlepszą
przyjaciółką. Pamiętam, że wtedy zeszłyśmy do stóp wodospadu po stromych schodach i podziwiałyśmy go z dołu wąwozu. Był zachwycający! Sam wąwóz zadziwiał i napawał grozą. Ciekawe czy dzisiaj nam się to uda przy tak mokrej pogodzie?

Niewiele pamiętam z tamtego mojego pobytu w Szklarskiej Porębie, ale piękno wodospadu i jego niesamowite położenie utkwiło w mojej pamięci bardzo wyraźnie. Fajnie by było skonfrontować to co zapamiętałam z chwilą obecną, przeżyć taką małą podróż w czasie. Uśmiechnęłam się do swoich myśli i do jeszcze kogoś w nich, do pewnego, sympatycznego miłośnika wędrówek w przeszłości.

Obok wodospadu, schodząc szlakiem z góry, po lewej jego stronie jest schronisko Kamieńczyk. Weszliśmy do środka. Chcieliśmy odpocząć, coś zjeść i przeczekać deszcz. Niestety tak szybko jak weszliśmy do schroniska, tak szybko, a może jeszcze szybciej wyszliśmy z niego. W środku była cała masa ludzi. Pot ludzki wymieszany z zapachami mokrych, parujących ubrań, drzewa i różnych potraw powodował tak okropny zaduch, że uniemożliwiał on nam oddychanie. Miałam wrażenie, że się duszę. Popatrzyliśmy tylko na siebie i zrobiliśmy natychmiastowy zwrot w tył.

- Już lepiej jest dalej wędrować w deszczu - powiedziałam.
- Uhu! - wzdrygając się potwierdził J.
- Jak ci wszyscy ludzie mogą w tym zaduchu siedzieć? - pytał zadziwiony H.

- Tutaj naprawdę nie ma czym oddychać! Uciekajmy stąd! - skwitowała nasze rozczarowanie K.

Schroniliśmy się pod okapem jakiegoś sąsiadującego ze schroniskiem małego budynku, ale było nie ciekawie. Ponieważ i tak spływaliśmy już deszczem, a wodospad Kamieńczyka ze względu na ulewę był zamknięty i nie mogliśmy zejść na dno wąwozu, do którego spadał by podziwiać go w całej jego okazałości, postanowiliśmy iść dalej w kierunku Szklarskiej Poręby. Ruszyliśmy dzielnie przed siebie, tylko J było nam coraz bardziej żal. Nie pozostała na nim jedna sucha nitka. Na naszą empatię odpowiadał tylko słonecznym uśmiechem. Tak szczerym, iż wydawało się, że zabłyśnie tęczą na mokrym niebie.