W końcu mówimy sobie dobranoc

Przy koniach zatrzymaliśmy się trochę dłużej. Ich widok, bądź co bądź prawie w środku miasta, trochę nas zadziwił. Poza tym ja uwielbiam konie. Dla mnie są to najpiękniejsze zwierzęta świata. Lubię na nie patrzeć. Poruszają się z taką gracją, że oczu od nich nie mogę oderwać. W moim mieście jest stadnina koni, którą często odwiedzam. Obserwowanie koni wprawia mnie w dobry nastrój, ładuje mnie bardzo pozytywną energią, której potem wystarcza mi na długo. Czerpie z niej również całe moje środowisko. :D

Miłość do koni odziedziczyłam z pewnością po moich przodkach. Jeden z nich, mój dziadek, to nawet oddał swoje życie za konie. Można powiedzieć, że zasłonił je swoją piersią. Gdy wydarzenie to miało miejsce był on ojcem dwójki małych dzieci, w tym mojej mamy, która wtedy miała zaledwie trzy miesiące. Dziadek zauważył konie w zbożu sąsiada i biegł by je z niego wyprowadzić. Mimo to, sąsiad strzelił do dziadka cztery razy, tyle samo ile było koni w jego zbożu. Rany okazały się być śmiertelne. Po dwóch tygodniach w szpitalu, dziadek umarł. Sąsiad został osądzony i skazany za morderstwo z premedytacją.



I już jesteśmy w pensjonacie. Zmęczeni, mokrzy ale bardzo zadowoleni. Dzień jeszcze długi przed nami, umawiamy się więc na spacer po Szklarskiej Porębie. Daliśmy sobie godzinę czasu na zmycie zmęczenia i przebranie się. Piwko może poczekać.

Po godzinie jesteśmy na mieście. Deszcz tylko od czasu do czasu przypomina o sobie spontanicznymi kropelkami. W końcu całkowicie ustaje. My zwiedzamy wymyte deszczem miasto. Obchodzimy nie małą jego część, to wspinając się pod górę, to schodząc w dół. W ogóle nie odczuwamy zmęczenia, takjakbyśmy nie przebyli dzisiaj długiej drogi ze szczytu Szrenicy do Szklarskiej Poręby. Dzień kończymy małym piwkiem w pokoju K i J. Planujemy przy tym jutrzejsze deptanie, wspominamy stare dzieje i opowiadamy sobie nawzajem co nowego się wydarzyło w naszym życiu. Jest tak rodzinnie, ciepło i miło. Dobrze jest mieć prawdziwych przyjaciół - pomyślałam. To właściwie jest kolejny skarb zaraz po zdrowiu i rodzinie. W końcu mówimy sobie dobranoc! Jutro czeka nas następna przygoda, musimy się wyspać.
 

Dałam radę!

Szlak prowadził nas przez las. Deszcz, a właściwie już deszczyk ciągle padał. Nie był on jednak żadną przeszkodą, przynajmniej dla mnie, w odbieraniu i podziwianiu piękna wokół nas. Przecież deszcz też jest częścią natury. Poza tym, ja lubię deszcz - przeleciało mi przez myśl.

Po chwili znowu zostałam w tyle. Po prostu nie mogłam przechodzić obojętnie obok otaczającego mnie cudnego świata natury. Musiałam się zatrzymywać i pstrykać fotki tej wdzięcznej modelce.


Odległość między mną a towarzyszami mojej przygody z górami zwiększała się coraz bardziej. Byli daleko z przodu i zajęci rozmową. Mnie bardziej interesowała panująca wokół cisza skąpana w deszczu i w odgłosach leśnych. Mokre kolory stały się jakby wyraźniejsze, zachęcające do podziwiania i fotografowania, a powietrze upijało swoją świeżością. Idąc powoli delektowałam się tym wszystkim nie wychodząc z zachwytu. Bardzo potrzebowałam tego sam na sam z naturą. Takie chwile pomagają mi zaglądać w głąb mojej duszy, pomagają mi osiągnąć harmonię z nią. To jest prawdziwy relaks.




Wreszcie dotarłam na skraj lasu, gdzie już czekali na mnie moi trochę zniecierpliwieni kompani.


- No jesteś nareszcie maruderze! - powiedział H.
- Już myśleliśmy, że się zgubiłaś i że będziemy musieli cię szukać - zaśmiał się J. K tylko przewróciła oczami na ich docinki.


- Jak zwykle przesadzacie chłopaki! - skwitowałam i mrugnęłam do K.

- Idziemy! Kierunek ... (?) , najpierw "Biedronka" - zarządził J - po browarek, no nie H!? Musimy się czymś rozgrzać! Ha ha ha! Po takim marszu piwko będzie super smakować, a dziewczyny jak tam sobie chcą!
- Ja też chętnie wypiję piwko! - powiedziałam i dodałam - Masz rację J. Po takim marszu będzie wyśmienicie smakować. Uśmiech.
- Malinowe dla mnie! - zażyczyła sobie K.
- No to idziemy! - padła komenda J.
- Idziemy! - dziarsko odpowiedział na nią H.

Szlak i las się kończył, zaczynała się Szklarska Poręba również spłukiwana deszczem. Wszyscy byliśmy zmęczeni, ale uśmiechnięci i zadowoleni. Do pensjonatu mieliśmy jeszcze kawałek drogi, a po drodze oczywiście musimy zaliczyć "Biedronkę". Na ostatnim jej odcinku zobaczyliśmy konie. Były wspaniałe, stanowiły jakby kropkę nad i. Dzisiejsza wędrówka zakończona. Pierwszy szlak zaliczony. Poczułam przypływ ogromnej radości. Dałam radę! - pomyślałam i uśmiechnęłam się sama do siebie.
 

Dobre humory mimo wszystko

Schodziliśmy w dół kamienistą, leśną dróżką, przeplataną to tu, to tam wystającymi korzeniami drzew, pełną rzeźbionych spływającą po niej wodą wyrwisk. W tym miejscu szlak był prawdziwie górski i wydawał się być naturalny, tak jak lubię.

Deszcz dalej lał jak z cebra. J, kompletnie przemoczony, robił dobrą minę do złej gry. Nasze, nowo zakupione przed wyprawą w góry, plecaki okazały się być bublami ponieważ zafarbowały kurtki, ale na szczęście nie przemokły. K spokojnie jakby nigdy nic szła przed siebie równym krokiem, jak zwykle bardzo opanowana i pogodzona z obecną chwilą. Wtopiona w teraźniejszość, zharmonizowana z naturą. Podziwiam ten jej spokój. Muszę się tego od niej nauczyć - pomyślałam - a może to przyjdzie samo, z czasem, gdy już oswoję się na dobre z górami? Wreszcie doszliśmy do jakiejś wiaty postawionej przy szlaku. Ktoś obok, stojąc pod ogromnym parasolem, sprzedawał małe oscypki na gorąco z żurawiną. Zapach unosił się wokół tak apetyczny, że poczuliśmy się głodni. Kupiliśmy po porcji i zjedliśmy ze smakiem! Przedtem jednak wymusiliśmy na J zmianę koszulki na suchą i włożenie zapasowej impregnowanej kurtki H.

- Ściągaj te mokre ciuchy! - wymogła na nim K.
- Nie obawiaj się, nie będziemy Cię podglądać! - dodałam. Zaśmialiśmy się głośno. My nie patrzyliśmy na niego jak się przebierał, ale cała reszta obecnych pod wiatą, chroniących się przed deszczem ludzi tak! K podała mu suchą koszulkę, schowała do jego plecaka mokrą.
- Teraz kurtka! - powiedziałam zdecydowanie. Ubrał ją bez sprzeciwu. Podziękował nam wspaniałym uśmiechem.
- Czy jest coś czego nie macie w swoich plecakach? - pytał rozbawiony J.
- Oni mają w nich wszystko, nawet siateczkę na czapki przeciwko komarom i innym takim! - śmiejąc się zauważyła K.
- Ha ha ha! - zawtórowaliśmy jej.
- A zapasowe sznurowadła macie? - docieka J jak dziecko - A laterkę?
- Nie! Akurat tych dwóch rzeczy nie mamy - odpowiedziałam coraz bardziej rozbawiona - jakoś o tym nie pomyślałam. Hmm! Nastepnym razem masz to jak w banku! Na pewno nie zapomnę! Ha ha ha!
- Ha ha ha! Ha ha ha! -To jednak jest coś czego nie macie! Ha ha ha! Jak to jest możliwe Karolina!? - popatrzył na mnie figlarnie.
- Hmm!? Nie wiem! - zrobiłam poważną minę i z udawanym zastanowieniem dodałam - A wydawało mi się, że myślałam o wszystkim! Po czym parsknęłam śmiechem.
- Ha ha ha! Ha ha ha!

Dobry humor nas nie opuszczał mimo płaczliwej pogody. Deszcz jakby ciut złagodniał, ruszyliśmy więc w dalszą drogę. Szliśmy już razem ciągle żartując i śmiejąc się tak jakby deszczu w ogóle nie było. Podziwialiśmy przyrodę wokół, fotografowałam wszystko, co tylko można było sfotografować nawet swojego buta nad brzegiem kałuży. Ha ha ha! Góry skąpane w deszczu też mogą być piękną przygodą.
 

Kiedyś już tu byłam

K, ja i H nie przejmowaliśmy się zbytnio deszczem. Mieliśmy przecież kurtki przeciwdeszczowe skutecznie nas przed nim chroniące. My ale nie J. On mókł okrutnie w swojej cieniutkiej, nieimpregnowanej kurteczce i z pewnością marzł do czego się jednak nie przyznawał. Na ciągle powtarzane propozycje, by ubrał zapasową kurtkę H odmawiał.

Smagani deszczem doszliśmy wreszcie do Wodospadu Kamieńczyka. Kiedyś już tu byłam - przypomniałam sobie - z moją mamą. To były pierwsze wakacje tylko z nią. Dorastałam wtedy i potrzebowałam mamy tylko dla siebie. Miałam całą masę pytań wymagających nie kłamanych odpowiedzi, a mama była moją najlepszą
przyjaciółką. Pamiętam, że wtedy zeszłyśmy do stóp wodospadu po stromych schodach i podziwiałyśmy go z dołu wąwozu. Był zachwycający! Sam wąwóz zadziwiał i napawał grozą. Ciekawe czy dzisiaj nam się to uda przy tak mokrej pogodzie?

Niewiele pamiętam z tamtego mojego pobytu w Szklarskiej Porębie, ale piękno wodospadu i jego niesamowite położenie utkwiło w mojej pamięci bardzo wyraźnie. Fajnie by było skonfrontować to co zapamiętałam z chwilą obecną, przeżyć taką małą podróż w czasie. Uśmiechnęłam się do swoich myśli i do jeszcze kogoś w nich, do pewnego, sympatycznego miłośnika wędrówek w przeszłości.

Obok wodospadu, schodząc szlakiem z góry, po lewej jego stronie jest schronisko Kamieńczyk. Weszliśmy do środka. Chcieliśmy odpocząć, coś zjeść i przeczekać deszcz. Niestety tak szybko jak weszliśmy do schroniska, tak szybko, a może jeszcze szybciej wyszliśmy z niego. W środku była cała masa ludzi. Pot ludzki wymieszany z zapachami mokrych, parujących ubrań, drzewa i różnych potraw powodował tak okropny zaduch, że uniemożliwiał on nam oddychanie. Miałam wrażenie, że się duszę. Popatrzyliśmy tylko na siebie i zrobiliśmy natychmiastowy zwrot w tył.

- Już lepiej jest dalej wędrować w deszczu - powiedziałam.
- Uhu! - wzdrygając się potwierdził J.
- Jak ci wszyscy ludzie mogą w tym zaduchu siedzieć? - pytał zadziwiony H.

- Tutaj naprawdę nie ma czym oddychać! Uciekajmy stąd! - skwitowała nasze rozczarowanie K.

Schroniliśmy się pod okapem jakiegoś sąsiadującego ze schroniskiem małego budynku, ale było nie ciekawie. Ponieważ i tak spływaliśmy już deszczem, a wodospad Kamieńczyka ze względu na ulewę był zamknięty i nie mogliśmy zejść na dno wąwozu, do którego spadał by podziwiać go w całej jego okazałości, postanowiliśmy iść dalej w kierunku Szklarskiej Poręby. Ruszyliśmy dzielnie przed siebie, tylko J było nam coraz bardziej żal. Nie pozostała na nim jedna sucha nitka. Na naszą empatię odpowiadał tylko słonecznym uśmiechem. Tak szczerym, iż wydawało się, że zabłyśnie tęczą na mokrym niebie.